در بسیاری از موارد خانواده هایی وجود دارند که یکی از زوجین یا هر دو نابارور هستند و بنابراین توانایی بچه دار شدن را ندارند.
اکثر این افراد تا آخر عمر از داشتن فرزند محروم خواهند بود و یا کودکی را به فرزند خواندگی قبول خواهند کرد.
اما علاوه بر رهکار بالا راه های دیگری هم برای داشتن بچه وجود دارد که یکی از این راه ها اهدای جنین است.
زمانی که جنین انتقالی حاصل از لقاح تخمک و اسپرم غیر زوج گیرنده باشد اهدای جنین محسوب می شود.
اهدای جنین در دو مورد انجام می شود.
اول: در مواردی که مشکل ناباروری مربوط به مرد است و مرد قادر به تولید اسپرم نیست (نه در نمونه مایع منی و نه در بیوپسی بیضه ها).
در این صورت با توجه به ممنوعیت از نظر تعدادی از فقها، ناگزیر باید از اهدای جنین استفاده شود.
دوم: در بیمارانی که احتمال انتقال بیماری های ژنتیکی به نسل بعد وجود دارد شامل بیماری های ژنتیکی وابسته
به جنس نظیر هموفیلی، دیستروفی عضلانی دوشن و یا ناهنجاری های مادرزادی که با اهدای جنین قابل برطرف شدن باشد.
۱- زوج های ناباروری که طی سیکل درمانی میکرواینجکشن باردار شده اند و تعداد جنین های تشکیل شده بیشتر
از تعداد جنین های انتقالی بوده و تمایلی به استفاده از جنین های منجمد خودشان ندارند
۲- از اهدا تخمک و اسپرم یک زوج دیگری که مشکل نازایی ندارند و تمایل به اهدای جنین دارند.
• زوجین بنا به گواهی معتبر پزشکی، امکان بچه دار شدن نداشته باشند و زوجه استعداد دریافت جنین را داشته باشد
• زوجین دارای صلاحیت اخلاقی باشند
• هیچ یک از زوجین محجور نباشند
• هیچ یک از زوجین مبتلا به بیماری های صعب العلاج نباشند
• هیچ یک از زوجین معتاد به مواد مخدر نباشند
• زوجین باید تابعیت جمهوری اسلامی ایران را داشته باشند.
وظایف و تکالیف زوجین اهدا گیرنده جنین و طفل متولد شده از لحاظ نگهداری و تربیت و نفقه و احترام نظیر وظایف و تکالیف اولاد و پدر و مادر می باشد. که این مهم در ماده ۳ قانون اهدای جنین آورده شده است.
• علقه و رابطه زوجیت قانونی و شرعی
• سلامت متعارف جسمی و روانی و ضریب هوشی مناسب
• نداشتن اعتیاد به مواد مخدر و روان گردان ها
• عدم ابتلا به بیماری های صعب العلاج همانند ایدز و هپاتیت و … .
اهدای جنین باید با موافقت و رضایت کتبی زوج های اهدا کننده و در مراکز مجاز تخصصی درمان ناباروری، با احراز هویت آن ها و به صورت کاملا محرمانه انجام گیرد.